Naupo sya sa maliit na bangkito.
Sumindi ng yosi at kumuha ng isang Zest-o.
Tumingin ng malayo. Nangarap. Muling umasa.
Talo nanaman sya sa pakikipaglaro sa kanyang sarili.
Gulong gulo ang isip nya. Hindi mapakali. Hindi mapalagay.
Masyadong malawak ang espasyong mayroon sya. Hindi nya alam ang gagawin.
Naglaro ng mga salita.
Eto ang nagawa. Walang kwenta.
Hindi nya alam kung paano pupunuin ang espasyo.
Sige sa pag tipa. Halatang magawa.
Kailangang kumilos.
Kailangang gumalaw.
Hindi pwedeng nakatanga.
Maaalala nyang muli ang lahat.
Lungkot, saya, pighati at ligaya. Sarap at sakit, pagmamalasakit, pagdurusa.
Walang pagsisisi kahit konti.
Patapos na ang mga naiisip nya.
Paubos na rin ang sasabihin nya.
Hindi parin nya alam, kung pano pupunan
ang espasyong naiwan,
mula ng sya ay lumisan
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento