Linggo, Mayo 21, 2017

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko sa tuwing naaalala ko yung mga pinag-gagawa natin.

Tatatambay tayo sa linear park, uubos ng ilang stick ng yosi tapos magkahawak kamay na papasok sa klase.

Kakain ng mga ihaw-ihaw sa kahabaan ng teresa tapos makikipag patintero sa mga jeep sa stop and shop.

Lalakad papuntang farmers at mag-aabang sa paborito nating bus, yung kellen. Maghihintay tayo hanggang alas-diyes maka tyempo lang ng may mauupuan. Pag nakasakay na, isasandal mo ang pagod mong katawan sa akin at matutulog.

Natutuwa talaga ako pag naaalala ko yang mga yan nung bumabyahe pa ko papasok.

Pero simula nung umalis ka at di na bumalik, naging masakit na ang mga alaala.

Sabado, Mayo 20, 2017

Bakit hihintayin ang di naman nag paalam?

Tatlong taon na ang nakakaraan. Linggo sa Luneta, 6:19 ng hapon.
Kulay kahel ang langit.
Sa may chess plaza. Madaming lamesa na may ukit ng chess board pero sa apat lang ang ginagamit. Mas madami ang mga miron kesa sa mga naglalaro.
Sa upuan sa gilid ay may mga nagdedebate tungkol sa kinahantungan ni Bobby Fischer. Kung nabaliw daw ba sya sa dahil sa sobrang galing o talagang nabaliw lang. Paos at inuubo-ubo na yung dalawang nagdedebate, sa palagay ko'y kanina pa nila ito pinagtatalunan, ubos na ang laman ng mineral water sa tabi nila at nagkalat din ang mga basyo ng sigarilyo sa lapag.
Sa di kalayuan ay makikita ang mga turista, mag jowa, at magkakapamilya na namamasyal sa may Luneta. Meron ding mga nagtitinda ng kung anu-ano at nag aalok na kukuhanan ka ng litrato sa halagang isang daang piso.
Maingay ang paligid dahil sa mga miron, mga naglalaro at nagdedebate. Maririnig din ang mga busina ng sasakyan sa di kalayuan pero dinig ko parin ang tibok ng kabado kong puso.
Ako: Magiging okay pa ba tayo?
Siya: Hindi ko alam,
Ako: Hihintayin kita.
Hindi sya sumagot. Bumitaw sya sa pagkakahawak ko sakanya at naglakad papalayo habang naiwan akong nakaupo at tinitignan ng mga miron.