Asymptotes

Nagsimula tayong hindi magkakilala. Hu u ako sayo, hu u ka sakin. Naging magka-row tayo sa seating arrangement pero kahit kailan hindi tayo nag-usap. Nagkakadampian ng kamay kapag nagpapasa ng papel o notebook, nagkakatinginan pero hanggang dun lang.

Natapos ang isang sem tapos kaya hindi na ulit kita napansin. Nasa likod na kasi ako ng klase at ikaw naman nasa may bandang gitna. Kung hindi pa nagkaroon ng sabayang pagbigkas talagang hindi tayo magkakausap. 

Naalala ko nun nahihirapan akong magkabisa ng linya nun, tapos tuwing break time tinutulungan mo ko. Nung una naiirita talaga ako, pakiramdam ko nahihinaan ka sakin. Pero hindi pala, hindi mo rin pala makabisa kaya kailangan mo ng kasabay magpractice.

Practice. Practice. Kain tayo? Tanong ko. Narinig ko kasing kumakalam yung sikmura mo. Hindi ka na nakatanggi. 

Unang beses nating magsabay kumain. Medyo awkward. Nagpapakiramdaman tayo kung susubo ba ng pagkain, magkukwento o sasagot sa kwento ng isa't isa. Nakakalito. Hindi pa kasi natin gamay ang galawan ng isa't isa. Nagkakatamaan ng siko, nagkakasagian ng kamay kapag kukunin yung bote at iinom. Pero nairaos naman natin. Nasundan pa ng madaming beses na pagkain ng sabay kahit tapos na yung sabayang pagbigkas. Nagkakataaman parin ng siko at kamay pero iba na ngayon, sinasadya ko na. Sinasadya kong sagiin ang maputi mong siko at malambot mong kamay. Minsan nga hindi lang kamay natin ang nagtatama, pati yung mga mata natin. Inisip kong may pagtitinginan tayo sa isa't isa.

Dumalas ng dumalas. Hanggang sa naging routine. Naalala ko, ganito ako natutong mag yosi. Patikim-tikim lang tapos nasanay, tapos hinahanap-hanap na. Parang kulang ang maghapon kapag hindi nakapagpa-usok. Ganun din kapag hindi kita nakasama sa buong araw. Merong isang beses hindi ko napigilan yung sarili kong sabihin sayo yun. Na parang kulang ang araw ko pag wala ka. Ngiti lang ang sinagot mo, pero kinabukasan pagkatapos ng World Literature natin eh tumitingin ka sa upuan ko, senyales na sabay tayong kakain o tatambay tayo ng magkasama.

Smooth na yung pag-uusap natin. Kumbaga sa makina, uminit na. Tuloy-tuloy na ang andar. Dere-deretso ang takbo ng usapan, kung minsan nga kung saan-saan na napupunta. Sa pulitika, relihiyon, lipunan, at seks. Dun ko nalaman na hindi ka lang pala maganda, may sense ka rin palang kausap. Naisip ko pwede kang dalhin sa inuman namin, ganun kasi ang madalas na usapan. Hindi yung seks ha? 

Mula sa mga ganung usapan napadpad tayo sa kwento sa buhay-buhay natin. Alam mong only child ako at alam ko ding bunso ka. Parehas may kaya ang pamilya natin at hindi naman istrikto sa pakikipagrelasyon. Nalaman kong madami tayong pagkakapareho. Parehas nating ayaw ng gulay, parehas tayong utusan sa bahay (bunso ka at nag-iisang anak ako) parehas tayong napilitan sa kurso natin, at parehas nating gusto ang isa't isa. 

Nasa punto na tayo ng magkasama tayo maghapon, magkateks pagkauwe at magkatawagan hanggang madaling araw. Naikwento na ang lahat ng kwento at nasabi na ang lahat ng gustong sabihin at gustong marinig. Pormalisasyon na lang ang kailangan sigurado kong tayo ng dalawa.

Tumetyempo lang ako ng araw kung kailan ko hihingiin ang matamis mong oo. Nasa timing daw ang sikreto. Parang planong raid ng mga pulis at militar, Sopistikado. Kailangang isaalang-alang ang oras, araw, dami ng tao, lugar at iba pang mga salik na pwedeng makasira sa magandang plano. 

Hanggang sa nagtanong na yung bespren ko kung tayo na ba. Gusto kong sabihing oo, kaso hindi pa. Nagulat ako nung sinabi nyang 'ilakad mo naman ako' tang inang pilay to sabi ko na lang sa isip ko. 

Hanggang sa tatlo na tayong tumatambay, at kumakain. Bumalik yung awkwardness. Hindi na tayo nagkakasagian ng kamay at siko, may espasyo na kasi sa pagitan natin. Hindi tayo kasyang tatlo sa pangdalawahan na upuan kaya dun na lang ako sa tapat nyong dalawa. Nagkakatitigan pero walang masabi. Nagkakakwentuhan pero hindi na nagkakatinginan. 

Pagkatapos nun nalaman ko na kayo sinagot mo na sya. "Bakeet??" 

sabi mo hindi ka kasi sigurado kung gusto ba talaga kita o hindi. Pakiramdam mo para kang isda na nahuli sa pain ng mangingisda at nag hihintay hulihin. Nakakagat sa kalawit pero nasa tubig parin. Komportable kasi nasa tubig parin pero nasasaktan dahil nakakagat sa kalawit. Mahirap maghintay sabi mo. Hindi ko nakuhang magalit sayo. Ipinagpalagay kong isda ka nga at ako yung mangingisda. Namingwit ako para makahuli ng isda, nung may kumagat hindi ko hinatak. Para kong pinahiya yung isdang isinugal yung buhay nya sa pagkagat sa kawit tapos hindi ko pinansin. Kumawala man ang isda alam kong nasaktan parin yun. At eto ako, malungkot, dahil walang huli. Uuwi sa bahay, tatagay ng gin.

"Maging masaya sana kayo" pabitter kong sinabi. Alam ko namang hindi kayo magiging masaya. Alam kong ako ang mahal mo. Alam mo ring mahal kita. 

Kaya tuwing may bakante kang oras sakin ka sumasama. Kumakain, nagkukwentuhan, magkateks at magkatawagan. May kinukwento ka sakin na hindi mo ko kinukwento sakanya, at may kinukwento akong hindi ko kinukwento sa iba. Alam nating mahal natin ang isa't isa pero hanggang dun na lang yun at hindi na hihigit pa.