Huwebes, Oktubre 8, 2015

10/05/15

Hindi ko alam kung bakit kita kasama dito. Sigurado akong iniwan ko na ang lahat ng hibla ng alaala mo nung huling naglasing ako sa Expo.
Tahimik akong nakaupo nang mapinsin mo ako. Lumapit ka at nagtanong ng ‘kamusta?’ gulat ako at walang maisagot.
Umupo ka sa tabi ko at nagkuwento. Hindi ko maalala kung ano. Masyado akong gulat, nag iislow-mo ang lahat, nakatingin lang ako sayo habang nagsasalita ka. Paminsan-minsa’y naghahawi ng buhok mong hinahangin. Gustong-gusto ko talagang tinitignan kung pano mo yun iniipit sa likod ng iyong tenga, may kaunting hibla ng buhok na kakawala na syang lalong nagpapaganda sayo.
Nagsindi ka ng yosi at nagtuloy sa pagkukwento. Tulala parin ako sayo. Hindi ko namalayang tapos ka na pala sa mga sinasabi mo.
‘Sasama ka ba?’ Tanong mo sa akin. Hindi ako nakasagot. Tumayo ka, naglakad papunta sa gilid ng buruwisan falls. Tumayo ako at sumunod sayo.
‘Saan tayo pupunta?’
‘Magtiwala ka lang’ sabay hawak sa kamay ko, nang makutuban mong hindi ako sasama sinabi mo..
‘Huwag kang matakot’
Bumitiw ka sakin at nagpakatihulog, sumunod ako. Ngumiti ka.
Nagpakatihulog tayong dalawa.
Nahulog ako sakanya, nahulog ka sa iba.
Nagising akong nakangiti. Ito na ang aking paglaya

2 komento: